Ρίο (Γλυφάδα)

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα"
30/05/1983

Ημερ. λήψης 07/08/2012, η ομώνuμη στάση.

Πηγή: Ε.Κ.Κ.Ε., 1994.

Πηγή: Ε.Κ.Κ.Ε., 1994.

Πηγή: Google maps

Πηγή: Bing maps

Ζέππου & Μιλτιάδου, Θερινό. 1954 - 2003. Θέσεις 400.

Υπάρχει ομώνυμη στάση.

Γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία

Αναμνήσεις

Θυμάμαι τη βραβευμένες ταινίες το 2000 "American beauty" με το Κέβιν Σπέισι και το 2002 "Ένα υπέροχος άνθρωπος"  με τον Ράσελ Κρόου. Πρέπει να ήταν η περιόδος πριν κλείσει και γκρεμιστεί το σινεμά.

Σχόλιο από "Lifo" Antidrastiki

ΡΙΟ στη Γλυφάδα με τραπεζάκια,τα καλύτερα hot dog και μυρωδιά απο γιασεμί.

Και αυτό τέλος δυστυχώς

Άρθρο από Nou - Pou Χάρης Σοφιανός

Αν δεν ζεις σ' αυτή την πόλη, ίσως να μην ξέρεις το Ρίο. Ίσως και να το ξέρεις, απλά να μη γνώριζες ότι δεν είναι πια κοντά μας.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΘΕΡΙΝΟ ΜΕ ΤΑ ΧΟΤ-ΝΤΟΓΚ". Εντάξει, τι να πω δηλαδή; Ψέμματα να πω; Μικρό παιδί ήμουνα (ήμανε το σωστό), δεν μπορούσα να επιλέξω με ποιο τρόπο θα συνδέσω τις γραμμές στο κεφάλι μου. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν ήμουν ο μόνος. Στην προ-multiplex εποχή το σινεμά είχε συνδυαστεί αυστηρά με το ποπ-κορν και την κοκα-κόλα. Άντε με τα τσιπς και τη μπύρα. Για νάτσος, πίτσες και γυάλες γεμάτες ζαχαρωτά και λαστιχένια αρκουδάκια, ούτε λόγος. Οπότε το να συνδέσει κάποιος το Ρίο με τα χοτ-ντογκ ήταν κάτι πολύ απλό. Πως ο άλλος δηλαδή θα μπει σε ένα μπαρ και το πρώτο που θα του έρθει στο μυαλό είναι να πάρει ένα ποτό. Έτσι και με το Ρίο. Πριν καν καθίσεις στη θέση σου έπαιρνες ένα με κέτσαπ-μουστάρδα για να έρθεις στα ίσα σου. Και μετά άφηνες τα πράγματα σου στο τραπεζάκι και άραζες στην καρέκλα.Αν μη τι άλλο το Ρίο ήταν πρωτοποριακό. Παρείχε όλα τα κομφόρ, που θα μπορούσε να προσφέρει ένα θερινό σινεμά. Πέρα από την δεδομένη "κατάσταση", αυτή που μας κάνει να προτιμούμε χίλιες φορές τα αστέρια πάνω από το κεφάλι μας, παρά τον dolby ήχο.Στη Γλυφάδα ήταν το πρώτο θερινό που καθιερώθηκε. Υπήρχε, βέβαια και το Άννα Ντορ στην "ταράτσα", αλλά δεν ήταν το ίδιο. Το Ρίο ξεχώριζε. Ήταν το τυπικό συνοικιακό σινεμά, αυτό που όπως και τόσα άλλα, νικήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Το ίδιο συνέβη με το Άννα Ντορ, με τον Πλανήτη και τη Βιολέτα στη Βούλα. Με την Αίγλη που έγινε καφετέρια.Τώρα ουσιαστικά το μόνο θερινό της Γλυφάδας είναι το "Cine Γλυφάδα", ακριβώς απέναντι από εκεί που έδρευε παλιά το Ρίο. Άλλωστε το συγκεκριμένο ήταν και το σημείο αναφοράς. Αυτό έκανε γνωστή τη Ζέππου (ο δρόμος που ανεβαίνει από τον Άγιο Κωνσταντίνο, περνάει από το 1ο Γλυφάδας και καταλήγει στην Βουλιαγμένης, για να γίνει απέναντι Καραχάλιου). Ως τότε λέγαμε; "Στη Ζέππου, εκεί που είναι το Ρίο. Αυτό με τα χοτ-ντογκ".

Απόσπασμα από Lifo 

Στο Ρίο, που ήταν το πρώτο θερινό που πήγα στη ζωή μου, ήταν ο παππούς στην είσοδο, η γιαγιά στο ταμείο έκοβε εισιτήρια, ο θείος μου που ήταν κι αυτός πιτσιρικάς, με τη θεία μου, μέσα στο μπαρ, και εμένα μου είχαν βάλει ένα κασόνι μπίρες ανάποδα για να πατάω και να φτάνω τη μηχανή του ποπ κορν. Και πάντα τσακωνόμουν με τον παππού γιατί έβαζα παραπάνω βούτυρο απ' ό,τι έπρεπε. Τότε ακόμα δεν είχαν γίνει της μόδας τα πολύ βουτυρένια ποπ κορν, όπως σήμερα.Μια πολύ δυνατή ανάμνηση που έχω είναι η γιαγιά μου κάθε μεσημέρι, στο σπίτι στα Εξάρχεια, να φτιάχνει μια μεγάλη κατσαρόλα με κόκκινη σάλτσα. Την έπαιρνε στο Ρίο και έβραζε μέσα τα λουκάνικα. Μιλάμε για θρυλικό χοτ ντογκ. Ερχότανε ο Καρβέλας και η Βίσση και παίρνανε 20 χοτ ντογκ σε σακούλες για το σπίτι. Είχαμε ρεκόρ πωλήσεων, 100 άτομα μέσα και να φεύγουν 200 χοτ ντογκ.